Elkarbanatutako bidea, guztion itxaropena
Inor Ez Etxerik Gabe 2024 kanpainak bidea jarri du arreta gunean, bizitzan zehar igarotzen dugun espazio partekatua, eta elkar topatzeko aukera. Topaketa hori bide horren parte da; bide horretan aukera eskaini nahi dugu hurbiltzeko, ezagutzeko, eta pobrezia eta etxerik gabeko egoeran dauden pertsonek beraiek adierazteko nor diren, zer bizi duten, zer bilatzen duten eta zer itxaroten duten. Bizitza prozesu bat da, askotan mingarria, egoera eta etapa ezberdinak igarotzen ditugun bide bat, eta elkarrekin itxaropen bide bihur dezakeguna.
Hori dela eta, Caritaseko Konfederazioak proposatu die elizbarrutietako Caritasei Santiago Bidearen zati bat egitea, esperientzia partekatu eta sinboliko gisa bizitzeko helburuarekin. Caritas Bizkaiako Etxerik Gabeko Pertsonen arlotik Durangoko Etxepel zentroko 4 pertsonak hartu dute parte.
Otsailaren erdialdetik aurrera, astean behin 12-15 kilometroko ibilbideak egin ditugu Durangaldean zehar, indarra hartzen joateko. Egun horiek aprobetxatu genituen motxila betetzeko ere: ez bakarrik zakua, botak eta kantinplora sartzeko, baita ilusioa, urduritasuna eta abentura berri honi aurre egiteko animoa ere.
Caritas Konfederaziotik-tik hiru taldetan banatu gintuzten. Guri Sanabriako bidearen azken etapak egitea egokitu zitzaigun, Cáceres, Tenerife, Burgos, Segovia, Madrid, Ferrol eta Oviedoko elizbarrutietako Caritaseko pertsonekin batera. Hasieran arrotzak sentitzen baginen ere, bideak bere magia egin zuen eta ezezagun huts izatetik elkarren artean txantxak egitera pasa ginen. Zorteak gure alde jarraitu zuen, eta lehen etapa amaitzean Arzúara iritsi ginenean, bertako kristau komunitateak hartu gintuen. Merienda goxo batekin hartu gintuzten, eta Arzúako gazta famatua dastatzeaz gain, esperientziak partekatu genituen. Jabetu ginen, nahiz eta jatorri oso ezberdinetatik etorri (hiria edo landa ingurunea), elkarbizitzeko eta komunitatea egiteko gogoa partekatzen genuela.
Hurrengo goizean, bigarren egunean, bizkarrak apur bat nekatuta eta gaueko loaldia eztarriko soinuren batek eten bazigun ere, bidea berriro hasi genuen. Eguraldiak lagun jarraitzen zuen eta etapa ederra zen. Bidean, Tenerifeko lagunek behi pintoak ikusita zuten ilusioa entzutea oso dibertigarria zen, eta Segoviakoekin tomateak landatzeko aholkuak trukatzea ere bai. Geldialdiak aprobetxatzen genituen kredentziala zigilatzeko, atseden hartzeko eta ondo geundela ziurtatzeko. Etaparen azken 5 kilometroak geratzen zitzaizkigunean, eguzki-krema eman genuen, oinak nola genituen begiratu eta bokadilo bat jan genuen eguna amaitzeko indarra hartzeko. Azkenik, Pedrozoko aterpetxera iritsi ginen, eta bertan dutxatu, atseden hartu eta asamblea labur bat egin genuen: gure sentimenduak, ilusioak eta itxaropenak partekatzeko unea. Bakoitzak bere buruari gutun bat idazteko tartea izan zuen, eta gutun hori hurrengo egunean, Santiagoko mezan, Apostoluari eskainiko genion.
Pedrozon, Santa Eulalia Birjinaren omenezko eliza bisitatu genuen. Tokiko parrokoak berezitasunak azaldu zizkigun: maskor formako eliza bitxi hori oso berezia da. Bertako boluntario batzuk ere ezagutzeko aukera izan genuen, eta komunitatean egiten duten lana hobeto ezagutzeko aukera izan genuen.
Hirugarren egunean, poztasun bereziz esnatu ginen: egun horretan ez ezik Santiagora iritsiko ginen, baita Monte do Gozo-n beste Caritaseetako taldeekin elkartuko ginen ere. Batzuk bide ingelesa egiten ari ziren eta besteak Sanabriakoa, eta momentu hori oso hunkigarria izan zen: denok elkarrekin, 27 elizbarrutitatik etorritako 115 pertsona inguru, Obradoiroko plazan egin genuen ekintzarako prestatzen. Nekatuta geunden, baina zoriontsu.
Plazara iritsi ginenean, katedral ikusgarriaren aurrean, ekintza aldarrikatzaile bat egin genuen, gogorarazteko etxerik ez izatea guztion ardura dela, eta ezin dugula begiak itxi arazo horren aurrean.
Eta egunari amaiera emateko, Santiagoko katedralean eguerdiko 19:30etako meza ospetsura joan ginen. Meza hori egiten zuen apaizak gure esperientziari eta Caritasek gizarte-bazterkeria egoeran dauden pertsonak laguntzeko egiten duen lanari buruz hitz egin zuen. Oso hunkigarria izan zen haren hitzak entzutea eta botafumeiroa pizten eta mugitzen ikustea. Esperientzia berezi honi amaiera ezin hobea eman genion, eta zalantzarik gabe, berriz errepikatuko genuke.
Sara Huguet, acompañante del centro Etxepel
